Forum Niesamowite

dryf

Plan przedurodzeniowy?
Kiedy pierwszy raz usłyszałem tą koncepcję, od razu trafiła mi do przekonania i przyjąłem to za dobrą monetę. Teraz myślę, że za szybko.
Jakoś dziwnie - za szybko. Sama koncepcja, a dla wielu pewnik, jest bardzo lotna i w zasadzie tłumaczy wszystko to, co nas spotyka w życiu.
Proszę zwrócić uwagę na analogię z mądrością KK - nie zbadane są wyroki boskie.
To jest dokładnie to samo. Wymyślone dla maluczkich tego świata. Jest ci źle? Spotyka cię dużo nieszczęść? Jesteś biedny i obdarty? No cóż! Taki przyjąłeś plan przedurodzeniowy!? Nie możesz mieć do nikogo pretensji. Sam wybrałeś! Ale za to, doświadczysz większego zbawienia! Ale za to, szybciej się rozwijasz. Czym bardziej cierpisz, tym lepiej!
Jakoś nie trafia mi do przekonania, że taki system nauki został wymyślony przez Stwórcę. Że Stwórca w cierpieniu upatruje korzyści dla swojej w sumie cząstki.

dryf

.

kiara

Dryf, to nie tak, niezupełnie tak. Jest to trochę bardzej skomplikowane, chociaż proste.
Istnieje i istniał plan przedurodzeniowy, dusza, energia rodzi się, żeby zrealizować jakąś lekcję, nauczyć się czegoś. W zasadzie mamy już dosyć duży dorobek wiedzy (zawsze o nas samych), ale żeby spontanicznie doświadczać, przeżywać, zostaje zamknięty w momencie wejścia w ciało przez duszę, ten dostęp. Wiedza ta miałaby wpływ na podejmowanie różnych życiowych decyzji. Wyobraź sobie, że chcesz doświadczać bycia żebrakiem, a masz pełną wiedzę bycia królem. Logiczne jest, że byś skorzystał z tej wiedzy i szybko poprawił swój byt. W takim razie koniec wiedzy na temat żebraka, a jest ci niezbędna do zakończenia jakiegoś cyklu.
W trakcie życia mamy możliwość realizowania dwóch planów równocześnie, które przekładają się w jeden: 1. to plan karmiczny, plan Duszy
2. to plan Ducha
Różnią się celem i skalą trudności. Czy można zmieniać plan przedurodzeniowy, czy też trzeba tkwić w tym, co nie czujesz jako własne szczęście?
Nie tylko można, ale trzeba, bycie świadome w sytuacjach, które nas ranią, blokują z różnych względów nasze pięknienie i rozwój, jest sprzeniewierzanie się nam samym, naszej duszy i duchowi. Celem urodzenia jest rozwój, podnoszenie wibracji przez wiedzę, wiedza ma nas wynosić, a nie zatrzymywać w miejscu oraz dołować jakością złych przeżyć. Zło jako takie istnieje tylko po to, żebyśmy doświadczając go mieli odniesienie do kierunku drogi, którą pójść powinniśmy.
Jest to odczucie przeciwności, dobra, radości i miłości, te piękne uczucia są zapisane w iskrze, duszy w nas i one naprowadzają nas zawsze na pozytyw. Dlatego bierne akceptowanie jakiegokolwiek planu zwanego przedurodzeniowym, w którym są sytuacje raniące nas jest niewłaściwe.
Powinien być to impuls do zmiany, do pójścia w stronę szczęścia, a nie bycie ciągle pokorną ofiarą. To nie byłby rozwój, tylko stagnacja.
Kiara

dryf

Kiaro

Ale przecież to dusza, ( sama? ) ustala sobie plan przedurodzeniowy. To ona o tym wszystkim nie wie?
Skoro przeżywając życie, mam dowolność zmieniania tegoż planu, a nawet jest to logiczne, to po co w ogóle taki plan?
Tak sobie myślę Sad

, czy czasami ktoś, za nas, nie podsuwa nam takiego a nie innego plana?

dryf

.

kiara

dryf Duch ( ta czesc glowna ktora jest poza astralem) zaklada zawsze ze czlowiek przezyje tak zycie nawet w danej "roli" ze wyzwoli sie z wiezow karmicznych, temu sloza podszepty naszego "aniola stroza", a tak naprawde Ducha. Dusza (ta czastka, duszy w ciele pochodzaca z astralu) podlega wiezom karmicznym i ten plan realizuje poprzez dana zyciowa "role", a czlowiek jest tego wszystkiego wykonawca.Astral ma swoj plan, Duch swoj, czlowiek natomiast ma wolna wole i moze wykonac to co sam uzna za dobre dla niego.Co o tym decyduje , ktora wersje zrealizuje? jego swiadomosc oraz system wartosci ktorym sie kieruje w zyciu.Astral stosuje kontakt techniczny przez trzecie oko, wowczas uaktywnia sie "jasnoslyszenie i jasnowidzenie"
nie jest to takie dobre jak by sie wydawalo, jest to sposob dostemu do nas do naszego mozgu i manipulowanie nami dzieki tym kontaktom.
prawdziwy kontakt zaczyna sie wowczas kiedy sluchasz sam siebie wlasnego
Ducha, to sie odbywa przez serce, przez energie milosci,ale ta o najwyzszej wibracji Milosc bezwarunkowa.wowczas nikt i nic nie jest w stanie zaburzyc
ciebie.Nie potrzebujesz widziec i slyszec Ty WIESZ, kazda komurka twojego ciala Wie.
Wowczas odbywa sie realizacja planu przedurodzeniowego w sposob uwalniajacy z wiezow karmicznych.Myslisz ze to latwe? ten system jest tak zorganizowany ze jak tylko sie wychylisz beda cie lac po glowie zebys sie schowal pod kreske.Wszystko dla twojego dobra z troski i w imie milosci.
Trzeba miec moc i determinacje oraz olbzymia wiare w dobro i pewnosc tego co robisz.
Ale jest mozliwe i warto to robic, prawdziwa Wiedza jest niewspolmierna do tego co opowiadaja wszystkie ksiazki, predkosc informacj i sposob ich
pobierania nie jest stosowany w naukach zadnej szkoly.
Co zrobic? zmienic plan przedurodzeniowy. Zawsze rob to czego pragnie twoje serce miej na uwadze system wartosci, bedzie dobrze.
kiara Laughing

dryf

A widzisz Kiaro!

Jednak przeczucie mnie nie myliło, że coś jest nie tak.
Dzięki za odpowiedź.

dryf

.

kiara

Musisz rowniez wiedziec ze proces wcielania odcina nas calkowicie od wiedzy ktora posiadamy niezaleznie jaka jestesmyenergia. Do wszystkiego dojsc trzeba ponownie odkrywajac wiedze w sobie. Jedni to robia szybciej inni wolniej zalezy z jakim potecjalem energetycznym zchodzisz, jak jestes juz rozwinieta energia. Zalezy rowniez to od planu przedurodzeniowego i tego co ja okreslam + lub - jako osobowosc energetyczna.W zadnym wypadku nie znaczy to dla Energii + dobry , - zly, odmiennosc indywidualnosc nic wiecej.
Ale sa to trudnosci ktore pokonujemy juz jako ludzie.
Kiara

dryf

Tak to właśnie zrozumiałem.
Co do tych + i - , tłumaczyłaś to już kiedyś. Po przemyśleniu, akceptuję ten fakt? Świat musi pozostawać, no przynajmniej powinien, w równowadze.

Ja Kiaro, czytuję wszystkie Twoje posty ( przynajmniej staram się czytywać ).
Mogę się z czymś nie zgadzać. I jak mam okazję, to pytam. Tylko że, ostatnio, mało było tych okazji. Ciągle wchodzisz z kimś w spór i przepychanki.
Oczywiście, zdajesz sobie sprawę z tego że, rozumieć to jeszcze nie znaczy akceptować.

dryf

.

kiara

dryf doskonale to rozumiem i nie wszystko akceptuje jako to w co chce wchodzic.Ach te spory, Leszko jest maniakiem w tej dziedzinie u niego jest to cykliczne.
Rozumiem , go akceptuje jego innosc , ale juz nie chce z nim dyskutowac, juz mi wystarczy, to nie moj swiat,ja cierpie ,staje sie jego ofiara a on moja.
Pora to przerwac, zakonczyc ten plan przedurodzeniowy.
Jaka jest na to rada? totalny brak reakcji nic wiecej, jak nie zasilamy ogien zgasnie.Jak sie wypali zostaje zar,najwieksze cieplo blask i spokoj dopiero wowczas mozna poznac prawde o ogniu.
Kiara

dryf

kiara

dryf tak poziom rozwoju zostaje w nas , a raczej przychodzimy z nim.
mamy odciety dostep do informacji wiedzy ktora posiadamy ale nie zaczynamy od zera startujemy z juz posiadanego poziomu idziemy wyzej.
Jak jesrtes juz na 5 pietrze to idziesz wyzej , sposoby przejscia tej drogi odkrywasz, jednak czerpiesz inspiracje z tego co nazywasz inteligecja, a ja otworzona intuicja, zgrana z wypracowanym systemem wartosci.
kiara

east

temat Planu przedurodzeniowego w przystępny sposób wyjaśnia przekaz od pewnej Istoty w książce Rozmowy z Bogiem.
Na podstawie „Rozmów z Bogiem” Neale Donalda Walscha zamieszczam krótki fragmencik :
"Zacznijmy od tego, że dusza - twoja dusza - wie wszystko przez cały czas. Nic nie jest przed nią ukryte, nic nie jest dla niej nieznane. Ale sama wiedza to za mało. Dusza pragnie doświadczenia. Możesz wiedzieć, że jesteś szczodry, ale dopóki tej szczodrości nie okażesz, pozostaje ci samo pojęcie. Możesz wiedzieć, że jesteś życzliwy, ale dopóki nie okażesz życzliwości, masz tylko ideę. Jedynym dążeniem twojej duszy jest obrócić najwyższe mniemanie o sobie w swe najwspanialsze doświadczenie. Póki koncepcja nie przerodzi się w doświadczenie, pozostają wyłącznie domysły. Ja snułem o sobie domysły bardzo długo. Dłużej niż razem ty i Ja możemy sięgnąć pamięcią. Dłużej niż wiek tego wszechświata pomnożony przez wiek wszechświata. Widzisz więc, jak świeże - jak nowe - jest Moje doświadczanie siebie.

Znów nie łapię. Twoje doświadczanie siebie?

Dokładnie tak. Wyjaśnię ci to w następujący sposób:
Na początku to, co Jest, było wszystkim i poza nim nie było nic. Lecz Wszystko, Co Jest, nie mogło siebie poznać - ponieważ istniało tylko Wszystko, Co Jest, i nie było nic innego. Toteż Wszystko, Co Jest... nie było. Gdyż z braku Innego, Wszystko, Co Jest, przestaje być.
Na tym polega wielka tajemnica Boskiego Bytu, Nie - Bytu, o której wspominają mistycy od zarania dziejów.
Wszystko, Co Jest wiedziało, że jest wszystkim, co istnieje - ale to było za mało, gdyż mogło znać swą świetność tylko koncepcyjnie, a nie doświadczalnie. Pragnęło więc doświadczyć siebie, albowiem chciało poznać poczucie własnej świetności. Lecz to nadal było niemożliwe, ponieważ samo pojęcie " świetności " jest względne. Wszystko, Co Jest nie mogło poznać poczucia własnej świetności, dopóki nie pojawiło się coś, co nie jest. Jeśli brakuje tego, co nie jest, to, co Jest, przestaje być.
Rozumiesz?

Tak mi się wydaje. Mów dalej.

Dobrze.
Wszystko, Co Jest wiedziało, że nie ma nic innego. Nie mogło więc poznać siebie w odniesieniu do czegoś innego. Istniał bowiem tylko jeden punkt odniesienia, samotny punkt w środku. " Jest - Nie Jest ".
"Jestem, Który Nie Jest ".
Mimo to Wszech - Jedność postanowiła poznać siebie doświadczalnie.
Ta energia - czysta, niewidzialna, niesłyszalna, niepoznawalna - dla - niczego - innego - postanowiła doświadczyć siebie w całej świetności, jaką była. Jednak zdała sobie sprawę, że aby tego dokonać, musi posłużyć się innym punktem odniesienia w sobie.
Rozumowała, całkiem poprawnie, że każda Jej cząstka siłą rzeczy nie będzie dorównywać całości i w związku z tym, jeśli się podzieli, każda część, jako nie dorównująca całości, spojrzy na pozostałość i ujrzy świetność.
Zatem Wszystko, Co Jest podzieliło się - w jednej cudownej chwili stając się tym oraz tamtym. Po raz pierwszy to i tamto zaistniały niezależnie od siebie.
Oba istniały jednocześnie, podobnie jak to, co nie było ani tym ani tamtym.
Powstały więc nagle trzy rzeczy: to, jest tutaj, to, co jest tam, i to, co nie jest ani tutaj, ani tam. Bez tego nie mogłyby istnieć tutaj i tam. To nic, które mieści wszystko. To pustka, która mieści przestrzeń. To całość, która mieści części.
Nadążasz za mną? Rozumiesz to?

Chyba tak. To niesamowite, ale wyjaśniałeś to tak przejrzyście, że chyba zrozumiem.

Idźmy dalej. To nic, które zawiera wszystko, zwane jest przez niektórych Bogiem. Ale nie jest zbyt ścisłe, gdyż sugeruje, że jest coś, czym Bóg nie jest - to znaczy, wszystko inne niż " nic". Ale Ja jestem Wszystkimi Rzeczami - widzialnymi i niewidzialnymi - toteż opisanie Mnie jako Tego Ukrytego, jako Wielką Pustkę, w myśl Wschodniej, mistycznej definicji Boga jest równie niedokładne jak zasadniczo praktyczne widzenie Boga na Zachodzie we wszystkim, co jest. Słusznie sądzą ci, którzy uważają, że Bóg to Wszystko, Co Jest i zarazem Wszystko, Co Nie Jest.
Otóż stwarzając "tutaj" i "tam", Bóg umożliwił Bogu poznanie swej Boskości. Z tą wielką odśrodkową eksplozją narodziła się relatywność / relacyjność - największy dar, jakiego udzielił sobie Bóg. Dlatego też relacje (osobowe) są największym darem Boga dla ciebie, o czym szerzej pomówimy przy innej okazji.
Wracając do naszego wywodu: Z niczego powstało Wszystko - w duchowym akcie, który zbiega się całkowicie z tym, co wasi naukowcy nazywają Wielkim Wybuchem.
Gdy ruszyły na zewnątrz pierwiastki wszech rzeczy, zrodził się czas, gdyż rzecz najpierw była tu, potem tam - a okres, jaki trwało dotarcie stąd tam, można było zmierzyć.
Kiedy cząstki widzialne zaczęły się określać we wzajemnych relacjach do siebie, podobny proces przebiegał wśród cząstek niewidzialnych.
Bóg wiedział, że aby mogła zaistnieć miłość - i poznać siebie jako czystą miłość - niezbędna jest jej dokładna odwrotność. Zatem stworzył Bóg wielką biegunowość: powołał do istnienia absolutne przeciwieństwo miłości, wszystko to, co nie jest miłością, a obecnie nazywa się strachem. Z chwilą pojawienia się strachu miłość stała się czymś, czego można doświadczyć.
Do powstania dualizmu miłości i jej przeciwieństwa nawiązują ludzkie mitologie mówiące o narodzinach zła, upadku Adama, buncie Szatana przeciwko Bogu.
Tak jak z własnej woli nadaliście czystej miłości postać, którą zwiecie Bogiem, tak i nadaliście niegodziwemu strachowi postać, którą zwiecie diabłem.
Wokół tego zdarzenia osnuto rozmaite, dość wymyślne mity, które mówią o toczonej w niebiosach wojnie, anielskich żołnierzach i piekielnych wojownikach, siłach dobra i zła, światłości i mroku.
Z pomocą tych opowieści dawni ludzie próbowali pojąć, i przekazać innym w zrozumiały dla nich sposób, kosmiczne wydarzenie, którego głęboką świadomość zachowała dusza, ale które umysł z trudem może sobie wyobrazić.
Powołując wszechświat jako rozdrobnioną postać siebie, Bóg z czystej energii stworzył wszystkie rzeczy, widzialne i niewidzialne, obecnie istniejące.
Innymi słowy, powstał nie tylko wszechświat fizyczny, ale także metafizyczny. Druga połowa Boskiego Bytu/Nie - Bytu również rozpadła się na nieskończoną liczbę jednostek, które wy określilibyście jako duchowe.
Niektóre religijne przekazy opowiadają o tym, jak " Bóg Ojciec " dał początek licznemu duchowemu potomstwu. To odniesienie do ludzkiego doświadczenia mnożącego się życia wydaje się jedynym sposobem przystępnego dla szerokich mas przedstawienia idei nagłego powstania w " Królestwie Niebieskim " niezliczonych duchowych bytów.
Pod tym względem mistyczne opowieści nie mijają się nawet zbytnio z rzeczywistością, bowiem niezliczone duchowe byty, które składają się na całość Mnie, stanowią, w kosmicznym wymiarze, moje potomstwo.
Celem owego podziału było doprowadzenie do powstania cząstek Mnie, abym mógł poznać siebie na drodze doświadczenia. Tylko w jeden sposób Stwórca może poznać doświadczalnie swą istotę Stwórcy, a mianowicie przez Stworzenie. Toteż wszystkim mym duchowym potomkom udzieliłem tej mocy tworzenia, którą posiadam jako całość.
To właśnie mają na myśli wasze religie mówiąc, że zostaliście stworzeni na " obraz i podobieństwo Boga. Nie znaczy to, że nasze ciała wyglądają podobnie ( choć Bóg może przyjąć dowolną postać). Chodzi tu o identyczność naszej esencji. Jesteśmy z takiego samego tworzywa. STANOWIMY "jedno i to samo" tworzywo! Z identycznymi właściwościami i zdolnościami - włącznie ze zdolnością tworzenia fizycznej rzeczywistości " z powietrza ".
Celem, dla którego stworzyłem was, swoje duchowe potomstwo, było Boskie samopoznanie. Nie mogę poznać w sobie Boga inaczej jak przez was. Stąd można by powiedzieć (jak mówiono już nie raz), że celem, jaki wam wyznaczyłem, jest to, abyście poznali siebie jako Mnie.
To zadziwiająco proste zadanie, ale mimo to staje się nader zawiłe - ponieważ punktem wyjścia do tego, abyście poznali siebie jako Mnie, jest poznanie wpierw swej odrębności.
Postaraj się teraz nadążyć za moim wywodem, ponieważ wkraczamy w bardzo subtelne obszary. Jesteś gotów?

Chyba tak.

Dobrze. Pamiętaj, że o to wyjaśnienie zabiegałeś, czekałeś na nie całe lata. Prosiłeś, abym wyłożył ci to w sposób przystępny, nie w postaci doktryny teologicznej czy naukowej teorii.

Tak - wiem, o co prosiłem.

A skoroś prosił, takoż i otrzymasz.
Dla uproszczenia posłużę się waszym mitologicznym modelem potomków Boga jako podstawą rozważań, gdyż jest on tam znajomy - i w sumie niezbyt daleki od prawdy.
Powróćmy więc do tego, jak przebiega ów proces samopoznania.
Otóż mogłem sprawić, aby Moje duchowe dzieci poznały siebie jako cząstki Mnie w jeden prosty sposób - powiedzieć im o tym. Tak też uczyniłem. Ale musisz wiedzieć, że Duchowi nie wystarczy sama wiedza, że jest Bogiem, czy częścią lub potomstwem Boga (dziedzicem królestwa, w innym ujęciu mitologicznym).
Jak już ci tłumaczyłem, wiedzieć coś, a doświadczyć czegoś, to dwie różne rzeczy. Duch pragnął poznać siebie w doświadczeniu (podobnie jak Ja!). Sama świadomość koncepcyjna to za mało. Wymyśliłem więc plan. To najbardziej niesamowity pomysł w całym wszechświecie - a zwłaszcza przykład niecodziennego partnerstwa. Mówię partnerstwa, ponieważ wszyscy uczestniczycie w nim ze Mną.
W myśl tego planu wy, czysty duch, mieliście wejść do właśnie stworzonego fizycznego wszechświata. A to dlatego, że tylko w wymiarze fizycznym można poznać doświadczalnie to, co się zna od strony koncepcyjnej. To zresztą główny powód, dla którego powołałem do istnienia kosmos - oraz rządzące nim zasady względności.
Raz znalazłwszy się w fizycznym świecie, wy, me duchowe potomstwo, mogliście doświadczyć swojej wiedzy o sobie - ale najpierw musieliście poznać swoje przeciwieństwo. Biorąc to na chłopski rozum, nie możesz wiedzieć, że jesteś wysoki, jeśli i dopóki nie poznasz, co znaczy niski. Niemożliwe jest doświadczenie grubości, jeśli nie ma świadomości chudości.
Wyciągając stąd ostateczne konsekwencje logiczne, nie możesz doświadczyć siebie takim, jakim jesteś, jeśli nie natrafiłeś wpierw na to, czym nie jesteś.
Takie jest przeznaczenie względności i całego fizycznego życia. Zostajesz określony przez to, czym nie jesteś.
A co się tyczy wiedzy ostatecznej - wiedzy o sobie jako Stwórcy - nie możesz poznać swej istoty Stwórcy, jeśli i dopóki czegoś nie stworzysz. A nie możesz siebie stworzyć, dopóki siebie wpierw nie unicestwisz. W pewnym sensie, musisz przestać być, aby móc się stać. Rozumiesz?

Mniej więcej...

Tak trzymaj.
Oczywiście, nie sposób unicestwić tego, Czym W Istocie Jesteś - zawsze byłeś, jesteś i będziesz czystym, twórczym duchem. Toteż wykonałeś inne znakomite posunięcie: celowo zapomniałeś, Kim W Istocie Jesteś.
Wkraczając do fizycznego świata, wyzbyłeś się pamięci o sobie. To umożliwia ci zostanie z wyboru tym, Kim W Istocie Jesteś, zamiast zwykłego pogodzenia się z faktem.
To właśnie w chwili postanowienia, że jesteś częścią Boga (zamiast po prostu dowiadywać się o tym), doświadczasz w pełni swej istoty - niczym nie ograniczonego wyboru, co z definicji oznacza Boga. Ale jakim sposobem możesz wybierać w sprawie, gdzie żadnego wyboru nie ma? Nie możesz przekreślić swego pochodzenia ode Mnie - ale możesz o nim zapomnieć.
Na zawsze pozostaniesz Boską cząstką Boskiej całości, członkiem Boskiego ciała. Powrót do Boga, złączenie się na powrót z Całością nazywane jest przebudzeniem, obudzeniem uśpionej pamięci.
Przeto waszym zadaniem na Ziemi jest nie dowiedzenie się (gdyż to już wiecie), lecz przypomnienie sobie, i wszystkim innym, Waszej Prawdziwej Istoty. Dlatego tak ważne jest działanie na rzecz obudzenia umysłów, wyrwania ich z mroków niepamięci, oświecenia.
Oddawali się temu wszyscy wspaniali nauczyciele duchowi. Taki też przyświeca cel tobie. I zarazem oświeca mroki twojej niepamięci.

Mój Boże, to takie proste - i takie... symetryczne. To wszystko ładnie się ze sobą układa! Nagle do siebie pasuje! Wyłania się stąd obraz, który dotąd na próżno usiłowałem złożyć.

To świetnie. O to zresztą chodzi w tym dialogu. Prosiłeś Mnie o odpowiedzi. A Ja przyrzekłem, że ci ich udzielę.
Z tego dialogu ma powstać książka; w ten sposób Moje słowa dotrą do wielu ludzi. Na tym polega twoje zadanie. Nurtują cię liczne pytania, dociekania na temat życia. Dopiero przygotowaliśmy przedpole, położyliśmy podwaliny pod dalsze ważkie wyjaśnienia. Przejdźmy teraz do tych dalszych kwestii. I nie martw się: jeśli czegoś do końca nie zrozumiesz, wkrótce samo się stanie dla ciebie jasne.

Tyle pytań mi się nasuwa. Powinienem chyba zacząć od tych najważniejszych, tych oczywistych. Na przykład, dlaczego świat wygląda tak a nie inaczej?

Ze wszystkich pytań adresowanych do Boga, to powtarza się najczęściej. Zadawał je człowiek od zarania dziejów. Już od pierwszej chwili chciał wiedzieć, dlaczego musi tak być?
W swej klasycznej postaci pytanie to zwykle brzmi: skoro Bóg jest samą doskonałością i samą miłością, to dlaczego zsyła zarazę i głód, wojny i choroby, trzęsienia ziemi, tornada, huragany i inne naturalne klęski, głębokie osobiste rozczarowania i ogólnoświatowe nieszczęścia?
Odpowiedź zawiera się w tajemnicy wszechświata i ukrytym, najwyższym znaczeniu życia.
Ja nie okazuję swej dobroci stwarzając wokół was wyłącznie to, co uznajecie za doskonałe. Nie objawiam swej miłości pozbawiając jednocześnie was możliwości objawienia waszej.
Jak już tłumaczyłem, miłość można okazać dopiero wtedy, gdy jest się zdolnym do okazania jej przeciwieństwa. Nic nie może zaistnieć bez swej odwrotności, wyjąwszy świat absolutu. Lecz sam absolut nie wystarczył ani tobie, ani Mnie. Przebywałem w królestwie absolutu w nieprzemijającym teraz i stamtąd ty również się wywodzisz.
Jednak w sferze absolutu nie ma doświadczenia, istnieje sama wiedza.
Wiedza to boski stan, ale największa radość płynie z bycia. Bycie osiąga się jednak przez doświadczenie. Ewolucja przebiega w sposób następujący: wiedza, doświadczenie, bycie. Oto Święta Trójca - która jest Bogiem.
Bóg Ojciec to wiedza - sprawca wszelkiego rozumienia, źródło wszelkiego doświadczenia, gdyż nie sposób doświadczyć czegoś, czego się nie wie.
Bóg Syn to doświadczenie - ucieleśnienie, odegranie w czasie tego wszystkiego, co Ojciec o sobie wie, gdyż nie możesz być tym, czego nie doświadczyłeś.
Bóg Duch Święty to bycie - od-cieleśnienie tego wszystkiego, czego doświadczył o sobie Syn; proste, wyśmienite "jestestwo" możliwe tylko dzięki wspomnieniu wiedzy i doświadczenia.
To proste bycie stanowi błogostan. To Bogo-stan, następujący po Boskiej samowiedzy i samodoświadczeniu. Za nim właśnie tęsknił Bóg na samym początku.
Ty, ma się rozumieć, masz już za sobą etap, na którym konieczne jest wyjaśnienie, że opis Boga jako ojca i syna nie ma nic wspólnego z kwestią płci. Posługuję się tutaj obrazowymi sformułowaniami waszych najnowszych świętych pism. Wcześniejsze księgi ujmowały to w kategoriach matki i córki. Ani jedno, ani drugie nie jest zresztą trafne. Bardziej odpowiednie jest pojmowanie tego związku jako: rodzic - potomek. Czy też to-z-którego-powstaje i to-które-powstaje.
Po dodaniu trzeciego członu Trójcy otrzymujemy relację:
To-z-którego-powstaje /To-które-powstaje / To-które jest.
Ta Troista Rzeczywistość to Boska pieczęć. To Boski wzór. Występuje on powszechnie w wyższym wymiarze. Nie sposób nie dostrzec go w kwestiach związanych z czasem i przestrzenią, Bogiem i świadomością czy którejkolwiek wzniosłej relacji. Natomiast nie spotyka się tej Troistej Prawdy w przyziemnych relacjach życia.
Rozpoznać można ten wzorzec w wyższych relacjach życia. W ujęciu religijnym staje się on Trójcą Ojca, Syna i Ducha Świętego. W pewnych szkołach psychiatrii mówi się o nadświadomości, świadomości i podświadomości. Nauki duchowe wymieniają ciało, umysł ducha. Niektórzy uczeni głoszą istnienie energii, materii i eteru. Filozofowie powiadają, że nie można uznać czegoś za prawdę, jeśli nie jest prawdą w myśli, mowie i uczynku. Mówiąc o czasie, wyróżniamy tylko trzy czasy: przeszły, teraźniejszy i przyszły. Podobnie w postrzeganiu istnieją trzy chwile - przedtem, teraz i potem. W kategoriach przestrzennych, czy mówimy o punktach we wszechświecie czy miejscach w swym pokoju, zawsze uznajemy tutaj, tam i przestrzeń pomiędzy.
Sprawy przyziemne nie dopuszczają żadnego "pomiędzy". To dlatego, że relacje niższe występują w postaci diad, podczas gdy relacje wyższe niezmiennie występują jako triady. Stąd biorą się lewo-prawo, góra-dół,wolno-szybko, zimno-ciepło i największa ze wszystkich diad, męski-żeński. Nie ma tam miejsca na żadne pomiędzy i każda rzecz jest jednym albo drugim, lub mniejszym czy większym stopniem jednego czy drugiego bieguna.
W obrębie relacji przyziemnych nie można pomyśleć o niczym bez koncepcji jego przeciwieństwa. Osadzona jest w tej rzeczywistości większa część naszych codziennych doświadczeń.
W obrębie relacji wyższych nie istnieje nic, co miałoby swoje przeciwieństwo. Wszystko jest Jednym i każda rzecz przechodzi od pierwszego do drugiego zataczając nie kończący się krąg.
Czas to subtelna dziedzina, w której wyróżniane przeszłość, teraźniejszość i przyszłość istnieją współzależnie. Nie ma między nimi przeciwieństwa: to elementy jednej całości, etapy rozwojowe tej samej idei, cykle tej samej energii, aspekty tej samej niezmiennej Prawdy. Jeśli wyciągniesz stąd wniosek, że przeszłość, teraźniejszość i przyszłość istnieją jednocześnie, będziesz miał rację. (Nie czas jednak na te rozważania. Zagłębimy się w to, kiedy uporamy się z ogólnym pojęciem czasu - a to odkładamy na później.)
Świat wygląda tak a nie inaczej, ponieważ inny nie mógłby zaistnieć w obrębie fizyczności. Trzęsienia ziemi i huragany, powodzie i tornada, wydarzenia, które określacie mianem klęsk żywiołowych, to skutek powszechnej polaryzacji zjawisk, popadanie z jednej skrajności w drugą. Cykl narodzin i śmierci również włączony jest w ruch od jednego do drugiego . Na tym polega rytm życia i podlega mu wszystko w fizycznej rzeczywistości, ponieważ samo życie to rytm. To fala, wibracja, pulsacja w samym jądrze Wszystkiego, Co jest.
Choroba jest przeciwieństwem zdrowia i za waszą sprawą wkracza do waszej rzeczywistości. Nie możesz zachorować, jeśli w głębi duszy wpierw na to nie przyzwoliłeś, i możesz wyzdrowieć w chwili, kiedy to postanowisz. Głębokie osobiste rozczarowania to reakcje będące kwestią wyboru, a ogólnoświatowe nieszczęścia stanowią odbicie ogólnoświatowej świadomości.
Twoje pytanie sugeruje, że to Ja jestem za nie odpowiedzialny, że zdarzają się z Mojej woli. Lecz Ja nie powołuję tych rzeczy do istnienia, przyglądam się tylko, jak wy to czynicie.
Nie robię nic , aby im zapobiec, ponieważ to równałoby się udaremnieniu waszej woli. To z kolei odebrałoby wam doświadczenie Boskości, a to doświadczenie wybraliśmy dla siebie wspólnie.
Zatem nie potępiaj wszystkiego, co postrzegasz w świecie jako złe. Spyta raczej siebie, co w danym zjawisku jest złego i co chcesz uczynić, aby to zmienić.
Szukaj w środku siebie raczej niż na zewnątrz, pytając: "Jakiej cząstki swej Jaźni pragnę doświadczyć w obliczu tego nieszczęścia? Jaki aspekt bycia chcę urzeczywistnić?" Bowiem całość życia jest jak narzędzie, które sam stworzyłeś, i wszelkie zdarzenia są tylko szeregiem sposobności ku temu, abyś postanowił, i był, Czym W Istocie Jesteś.
Dotyczy to każdej bez wyjątku duszy, widzisz więc, że we wszechświecie nie ma ofiar, są sami twórcy. Wiedzieli o tym Mistrzowie, którzy gościli na tej planecie. To dlatego żaden z nich, obojętnie, którego byś wymienił, nie uważał się za męczennika - choć wielu naprawdę skonało w mękach.
Mistrzem jest każda dusza - choć niektóre nie pamiętają swego pochodzenia czy dziedzictwa. Mimo to każda z nich stwarza sytuacje i okoliczności służące jej najszczytniejszemu celowi i jak najszybszemu przebudzeniu - w każdej chwili, którą zwiecie "teraz".
Nie osądzaj przeto losu, jaki jest udziałem drugiego.
Nie zazdrość innym sukcesu ani nie ubolewaj nad porażką, albowiem nie wiesz, co jest sukcesem czy porażką w końcowym rozrachunku duszy. Nie sądź pochopnie, co nieszczęściem jest, a co radosną okazją, dopóki nie przekonasz się, lub zdecydujesz, jaki z tego zostanie zrobiony użytek. Albowiem czy śmierć okropna jest, jeśli ratuje życie tysiącom? A życie weselem, jeśli nie przyniosło nic prócz łez? Lecz nawet wtedy nie osądzaj, zachowaj swoje zdanie dla siebie i pozwól innym sądzić, co im się podoba.
Nie znaczy to, abyś był głuchy na wołanie o pomoc, czy nakaz płynący z duszy, aby działać na rzecz zmiany warunków czy okoliczności. Chodzi o to, abyś wystrzegał się szufladkowania i ferowania wyroków. Gdyż każda sytuacja to dar i każde doświadczenie kryje w sobie skarb.

****
Była kiedyś duszyczka, która wiedziała, że jest światłością, młoda i przeto żądna doświadczenia. "Ja jestem światłością" powiadała. "Ja jestem światłością." Jednak świadomość ani powtarzanie tego nie mogły zastąpić doświadczenia siebie jako światłości. W świecie, z którego wywodziła się duszyczka, panowała wyłącznie jasność. Każda dusza była wspaniała, każda niepowszednia, i każda błyszczała blaskiem Mojej światłości. Zatem owa duszyczka była niczym płomyk świecy na słońcu. Zanurzona w jasności, której stanowiła część, nie mogła siebie dostrzec, ani doświadczyć, Czym W Istocie Jest.
Stało się więc, że duszyczka zapragnęła siebie poznać. Tak mocne było jej pragnienie, że pewnego dnia powiedziałem: "Czy wiesz, Maleńka, co musisz uczynić, aby zaspokoić to swoje pragnienie?"
"Co takiego, Boże? Co? Nie cofnę się przed niczym!", odparła duszyczka.
"Musisz odłączyć się od nas", rzekłem, "a potem pogrążyć się w ciemności."
"A czymże jest ciemność, o Przenajświętszy?", spytała duszyczka.
"Wszystkim, czym nie jesteś ty", wyjaśniłem i duszyczka zrozumiała.
Tak więc oddzieliła się od Całości i zstąpiła do innego świata. A w tym świecie miała moc ściągania na siebie wszelkich odmian mroku. I tak postąpiła.
Lecz pośród owych zgromadzonych ciemności zawołała: "Ojcze, Ojcze, dlaczego mnie opuściłeś?" Ja i wy to czynicie w swej najczarniejszej godzinie. Ale przecież ja nigdy was nie porzuciłem, zawsze stoję u waszego boku, gotów przypomnieć wam, Czym W Istocie Jesteście; zawsze gotów przyjąć was z powrotem do siebie.
Zatem, bądźcie światłem w ciemności i nie przeklinajcie jej.
I nawet kiedy osaczy was to, czym nie jesteście, nie zapominajcie swej prawdziwej istoty. Głoście chwałę stworzenia, nawet gdy chcecie wnieść doń zmiany.
I wiedzcie, iż to, jak się zachowacie w chwili najcięższej próby, może stać się zaczynem najwspanialszego triumfu. Albowiem stwarzane przez was doświadczenie jest wyrazem tego, Czym W Istocie Jesteście - I Czym Pragniecie Być.

Przytoczyłem ci tę przypowieść o duszyczce i słońcu, abyś lepiej zrozumiał, dlaczego świat jest tak urządzony - i w jaki sposób wszystko może ulec zmianie z chwilą, kiedy każdy przebudzi się do Boskiej prawdy swej najwyższej rzeczywistości.
Niektórzy powiadają, że życie jest jak szkoła, i to, czego doświadczasz i co postrzegasz, służy twojej nauce. Wypowiadałem się już na ten temat i powtarzam ci raz jeszcze:
Przychodzisz na ten świat nie po to, aby się czegokolwiek nauczyć, lecz aby objawić to, co już wiesz. Okazując tę wiedzę, powołasz ją do życia i stworzysz siebie na nowo dzięki doświadczeniu. W ten oto sposób usprawiedliwiasz życie i nadajesz mu cel. W ten sposób życie uświęcasz. (...)"
koniec .
cytat Fragment z książki "Rozmowy z Bogiem" ks. pierwsza - str. 38 - 56 autor N. D. Walsch wyd. Limbus Bydgoszcz 2004

Interesujące jest to ,że sam Stwórca udziela wyjaśnień temu człowiekowi po to , by ten napisał książkę dla ludzi. Bardzo przystępnie napisaną Książkę . Czyli ,że pośród przeróżnych Przekazów , systemów wartości począwszy od bytów z innych systemów planetarnych poprzez znanego nam Samuela po Myślicieli , objawia się takzę przekaz od Boga. Skoro twierdzą ,że są prawdziwe to temu też nie można zarzucić fałszu. Jest tyle możliwości wyboru .... a człowiek sam powinien dokonywać tych , według niego ,, najllepszych .

kiara

east ogolnie jest to czytelny przekaz ale ja znalazlam kilka fragmetow z ktorymi sie nie zgadzam.Nie graja ze mna,nie sa mi po drodze.
Ale jest czytelny i dopuki ktos tego nie znajdzie jest wlasciwy dla niego.
Kiara

east

Nie wiem ,czy mogę o to zapytać ,ale jako osoba szczególnie wyczulona na pewne sprawy wiesz zapewne co w zamieszczonym przeze mnie przekazie "nie gra".
Oczywiście będzie to tylko Twoja relacja z przekazem, nie będę tego osądzał, ani polemizował. Zależy mi na ustaleniu stopnia wiarygodności pochodzenia tego przekazu od Stwórcy.
Czy jest ,możliwe ,że sama Najwyższa Energia posyła przekazy i to akurat w taki sposób - za pomoca książki napisanej przez wybranego człowieka ? Czy sama zasada wolnostojeńśtwa nie została tutaj naruszona ?

kiara

east wszyscy moga o wszystko pytac.
Czy jest mozliwe zeby najwyzsza Energia posylala przekazy ludziom?
Oczywiscie ze tak, ale jest jedno ale..... ona nigdy nie tytuluje sie Bogiem
to okreslenie niesie w sobie pewne chierarchiczne uzaleznienia od wielkosci
czyniacej przekaz. Po latach kontaktow z Myslicielami wiem ze najwyzsza przestrzen to najwyzszy system wartosci, nie zniza sie do uzalezniania ludzi od autorytetow jakie niosa w sobie nazwy i imiona.Nie ten poziom.
Dlaczego zasada Wolnostojenstwa ma byc naruszana po przez kontakt z czlowiekiem? to piekne ze Energia znajduje czlowieka gotowego do rozmowy z nia, piszacego przekazy,to piekne ze czlowiek podnosi glowe i zaczyna postrzegac swoja wartosc, a nie swoja poddanczosc jakims wartosciom.
kiara

dryf

Trochę niezręcznie pisać cokolwiek w tym temacie. Jeśli to faktycznie sam Stwórca jest autorem tego przekazu, to niby jak można polemizować ze Stwórcą.
Chcąc się do czegoś przyczepić Very Happy

, zacytuję :