Forum Niesamowite

dryf

Witaj Kamilu

Nie czytywałem tego typu twórczości poetyckiej - z zasady. Dokładniej - kiedyś próbowałem to czytać, ale nużyło mnie niezmiennie już po paru linijkach. Po prostu jakieś pierdoły usiłujące zasłużyć na miano twórczości poetyckiej, powstałe na skutek zbyt częstego wciskania klawisza "enter".

Do czytanie "Ciebie", namówiła mnie cykada i muszę przyznać, że nie żałuję.
No cóż. Mało kto jest Ci w stanie dorównać w tego typu tekstach poetyckich, bo dla mnie wierszem to nie jest. Być może tego typu teksty mają jakąś specjalną nazwę ? Ale ja się na tym nie znam.

Czytam Twój tekst już któryś raz z kolei i ciągle zdaje mi się być interesujący. A ja jestem wybredny Very Happy

Przede wszystkim w stosunku do innych, bo do siebie raczej mniej Sad

pozdrawiam

dryf

.

Kamil K.

Dla mnie kategoryzacja to sprawa zupełnie z kosmosu. Pozostawiam ją tym, którzy
powyższej potrzebują. W przeciwnym wypadku musiałbym tłumaczyć się na każdym tekście, że piszę: wiersz rymowany, później wiersz wolny, później wiersz klasyczny, później prozę poetycką, później prozę. Szaleństwo... ja wolę banalnie - piszę jak uważam za słuszne.

pozdrawiam
K.

dryf

Uffff.

A już myślałem, że tylko ja tak mam. Crying or Very sad

.

dryf

A, tak sobie jesiennie pozwoliłem Razz

Jesienny wieczór przysiadł na drzewie
odziany w wątki babiego lata
westchnienie wiatru przytulił do siebie
i nim konary barwą przeplata

Pochylił cicho szypułki wątłe
ozdobnych płatków niknącą zieleń
już bezrobotnych istnień tysiące
każdego roku nowych wcieleń

Ze słońca skapuje iskierką lipiec
i sierpień za nim ochoczo zmierza
wrześniowych oczekując wzruszeń
pozawieszanych już na drzewach

Powoli niknie krótka chwila
odziana w października szaty
jak wypłoszony lot motyla

czas liczyć zyski oraz straty

dryf

.

cykada

Śmiejcie się...

śmiejcie się oczy przepaścią bez dna
śmiejcie się usta morzem bez brzegów

i rzeką bez koryta

pojawi się Człowiek Zorzy, który sens najgłębszy
wyczyta

pojawi się Mędrzec w prawieków tkance
schowany

i powie jak zacząć skończone i jak żyć
nam przyjdzie dalej...

.

dryf

Czytam, czytam i tak mniemam
że początki to wieszczenia

.

cykada

...a bo ja ci to wiem
co przez myśli tańczące się przyśni?

Smile

Ps. Mnie się za to ten jesienny podoba i Kamilowe skojarzenia; ten skurczybyk, to wybraźnię jak glinę wciąż lepi i sięga w coraz dalsze przestworza z tym lepieniem... Ach!

Smile

dryf

Nie pchaj się tam, gdzie cię nie chcą
bo cię potrącą i podepcą Very Happy

dryf

.

cykada

czas deptania się już skończył
jeśli człowiek radosny i tańczący

i nie robi sobie nic już z tego
gdyż nie ma tego "złego"....

dryf

Chwila

wypełniwszy swe zadania
pomazańcy obfitości
opuszczają drzew ramiona
pojedynczo i grupami
naśladując lot motyla
z października powiewami

pokonani miarą czasu
gdy przyroda barwą kona
w żółci, brązie, czerwoności
kładą się potulne dzieci
zacierając krzywe szlaki
gdzie trawniki i chodników węże
lamp ulicznych strumieniami
błyszczą powlekane deszczem

gasną powiek krótkim błyskiem
nocą przyćmione jesienne letargi
nim z miotłami z rannej mgły
wypełzną pomarańczowe larwy

dryf

.

cykada

a u nas jesień...

a u nas jesień wiatrem podszyta
trzaskają serca i drzewa pospolite
gałęzie nie mają czasu na pożegnanie
i nie mniej przerażone ich ludzkie ofiary

baławany fal i postrzępione bryzgi
na drewnianym podeście oznajmują
skrzypienie końca starej epoki

a chmury z wysokości tym razem
nie patrzą na miejscową zagładę
pochłonięte zmaganiem ciszy z hałasem

tylko człowiek zdumiony grozą i pięknem
w zadumie i zachwycie spojrzy na nie czasem...

cykada

dryf

tak niechcąco przyczajeni
pochłaniając szum jesieni

ścieląc wzroki pół cieniste
kapiące barwami
powolutku zmierzamy
do puszystych przestrzeni
zimy

dryf

.

cykada

człowieka sen

galaktyki się kręcą, galaktyki płaczą
tańczy człowiek zachwycony
kołysanki śpiewa nocą

i wciąż marzy
że być może w tańcu zwanym życiem

go zobaczą

płatki róż, źdźbła wieczności pofruną
z nieba

człowiecze tańcz, tańcz
widać, tak trzeba...

.

cykada

Przy Bałtyku zimą

gdy tak idę brzegiem, myślę
jak nie myśleć, jak w topić się
w ten szum i fale

dłonią myśli z jednej i drugiej strony
na bok przesunąć, odłożyć

i b y ć
wreszcie ż y c i e m

łabędzie styczniem skostniałe wyglądające chleba
i ludziej troski
choć karmić je zakazano

kobieta w szarym płaszczu pośród nawałnicy
i niemego oczekiwania
okruszkami błogosławi i ufność ich nagradza,
a pomiędzy dostojną bielą wciśnięte
nieprzypadkiem poszarzałe białe plamki
mew
niby to niewinnie pokulonych,
tak na krzywy dziób, bo nie na krzywy ryj
przecież

idę jak codzień Bałtyku brzegiem i czy myślę jeszcze
nie wiem

.

cykada

piszą wiersze...

piszą wiersze piękne
pełne metafor wzniosłych
efebów Apollów amorów
złotoustych nimf i niebiańskich lir

a ja jestem niczym Ziemia
która jak nigdy dwoi się i troi
intensywnie broni od następnych
piękno dusznych związań i udawań
coraz bardziej wymyślnych fasad

i tym gorliwiej usprawiedliwianych
następnych i następnych zagład

,